Ĉu estas iuj esperantistoj tie ĉi? / Y a-t-il des espérantistes ici?

Bonjour, comme vous l'aurez compris en lisant le titre vu que vous êtes des zèbres, je me suis mis à l'espéranto; pas tout à fait depuis hier, depuis mai... et comme l'espéranto est fait pour être appris très vite, je suis déjà largement capable de comprendre les trois quarts et demi de n'importe quel texte écrit... par exemple sur la Wikipédia en espéranto (Vikipedio pour les intimes).

Avant que nous nous mettions tous à troller sur l'intérêt réel ou supposé des langues artificielles (il y a beaucoup à dire, notamment beaucoup de conneries et c'est donc un super-troll potentiel), je voulais juste savoir si quelques espérantistes se baladaient par ici -- auquel cas je leur demanderai immédiatement de m'indiquer s'ils connaissent des forums de discussion en espéranto valant la peine d'être visités (j'ai ouï dire qu'un SIG de Mensa avait tenté quelque chose, mais je crois que c'est moribond). J'ai déjà trouvé quelques petites choses sur Fesses de bouc, mais comme d'hab' en cet endroit, c'est très très très superficiel (quoique déjà amusant). Ĉu iu havus ion pli bone? Dankon per anticipo.

 
Jamais eu le courage de m'y mettre, mais c'est intéressant !

(pour me faire pardonner mon trollage d'un de tes posts précédents, voici un dictionnaire kobaien-français, cela peut eventuellement t'interesser )

Ici -> http://kobaien.codaix.fr/

Et aussi une définition du kobaien, ça peut servir !
https://fr.wikipedia.org/wiki/Koba%C3%AFen

Mi estas ĉi tie!

Trouver un bon forum en espéranto, c'est pas gagné. Déjà, tu peux oublier celui de "Lernu!" : c'est un des plus actifs, mais les discussions y sont rarement intéressantes (beaucoup y sont même carrément navrantes).

Sur FB, certains groupes sortent un peu la tête du lot. Par exemple celui-ci : "Socio, religio, politiko - forumo de diskutemuloj". Pour des réflexions ou des questions pointues autour de la langue, avec des intervenants de qualité, je te conseille "Lingva konsultejo".

Sinon, est-ce que tu t'es intéressé à d'autres langues construites ?

Et si tu t'intéresses à la littérature, ce groupe mérite aussi ton attention :
Literatura Babilejo

Merci, Kristof, de m'avoir indiqué ces pistes...

Kristof a écrit:Sinon, est-ce que tu t'es intéressé à d'autres langues construites ?

Non, mais j'ai quand même beaucoup étudié le quechua, qui est en partie une langue agglutinante à suffixes et infixes, et qui a été standardisée d'abord par les Incas, puis par les prêcheurs catholiques, de sorte que par pas mal de côtés c'est une langue construite, ou reconstruite, ou au moins réaménagée... enfin, au minimum, ça me donne des éléments de comparaison.

Bon, c'est pas fondamental, mais je vous signale quand même cette vidéo du Monde sur l'espéranto...



... principalement pour la raison qu'on y voit passer ma barbe et ma queue de cheval, ainsi que (ça se voit moins) des arguments que j'ai fait connaître à la journaliste qui a préparé le sujet.

Grâce à Internet, sans faire beaucoup de bruit, le mouvement espérantiste s'est mis à avancer notablement plus vite. On m'a signalé l'autre soir une très jolie initiative, baptisée "Ekparolu" (mets-toi à parler, en espéranto), et qui consiste à organiser par des moyens informatiques de brèves sessions de conversation avec Skype entre des "onkloj" et des "nevoj" (des oncles et des neveux, pour éviter de parler de maîtres et d'élèves). L'espéranto étant réellement une langue internationale, ça peut vraiment donner l'occasion de sortir de sa zone linguistique (le "neveu" peut consulter le profil de son "oncle", et bien sûr donner la préférence à ceux qui lui paraissent un peu exotiques). J'ai tenté le coup ce matin, et aimablement papoté avec un retraité danois qui partage son temps entre ses activités espérantistes et des promenades avec les chiens des voisins; nous avons parlé protectionnisme et emploi des prépositions (il m'a appris qu'il valait mieux traduire "photos de fleurs" par "foto pri floroj" plutôt que par "foto de floroj")... et je me suis bien marré.

Ce genre d'initiatives marche entre autres parce qu'on ne laisse pas n'importe qui s'inscrire sur le réseau: chaque candidat doit se soumettre à une petite série de tests linguistiques (ça prend une grosse demi-heure à cliquer sur des fenêtres de dialogue en Javascript), tests vraiment pas bien malins mais quand même très suffisants pour permettre un filtrage efficace des gens pas assez formés, pas assez curieux, pas assez motivés, pas assez fûtés... ça m'a un peu rappelé les tests d'entrée à Mensa! Du coup les "onkloj" ne perdent pas leur temps avec de simples curieux, ils sont certains d'avoir affaire à des "nevoj" suffisamment motivés pour avoir atteint un niveau leur permettant de baragouiner... C'est bien fichu, et nonobstant sans aucun but lucratif.

Y a pas que du mauvais dans notre époque pourrie, quoi.

Jen mia unua esperantoparolanta filmeto:



Jes, tio estas provo... sed ankaŭ iomete pli ol nur tio: tio povus esti la komenco de semajna serio, ĉar ŝajnas al mi ke mi havas sufiĉe da energio por produkti du minutojn de komputil-generita bildaro de tiu (malriĉa) kvalito ĉiusemajne. Ĉu tio valoras? Mi ankoraŭ ne scias, kion vi pensas pri tio? Kompreneble, vi povas komenti... sed prefere por kuraĝigi min!

---

La kaptito ekkonscias pri sia ekzisto

Iam, iufoje, estis matematika kaj geometria universo, en kiu ekzistis nur unu dometo, kaj en tiu dometo vivis flava persono. Iam -- eble ni povas diri: je unu tago --, tiu flava persono vekiĝis, kaj ekkonsciis. La unua demando, kiun li faris al si mem, estis: kie mi estas? Li estis enfermita en tre malgranda dometo. Por diri la veron, tiu dometo multe similis al iu malliberejo, do la nuruna ĉambro de tiu dometo multe similis al iu karcero. Tamen, ni ne povas diri ke tiu persono estis enŝlosita, ĉar la dometo eĉ ne havis pordon, kion oni povus ŝlosi. La flava persono faris al si duan demandon: kiu mi estas? Sed li eĉ pri tio sciis nenion.

Estis nek vespero nek mateno, tamen ni diros ke tio estis la unua tago.

Jen la dua epizodo, kaj por la sama kosto mi ankaŭ donas al vi ties tutan tekston. Ne danku min.

La kaptito esploras sian karceron



Kompreninte ke li estis kaptito en malgranda, malĝoja kaj griza karcero, la flava persono suferis longan daŭron de grava deprimo. Li lasis sin fali sur la liteton kaj restis kuŝante kiel kadavro dum kelkaj horoj.

Sed homo ne povas senfine resti senfara. Do la kaptito elstaris, sidiĝis denove sur la randon de la liteto kaj finfine stariĝis. Li iris al la fenestro -- ĉi-kaze fenestro estas ŝvelparola vorto ĉar temas pri simpla luko kun tri dikaj stangoj.

La flava kaptito atente rigardis la geometrian pejzaĝon. Eble ĝi elvokas nenion por vi, sed la flavulo tuj rekonis rondon de azimutoj numeritaj po dekoj da gradoj, kaj la bluan sagon de la akso de la ipsilonoj, direktantan al azimuto 36 -- tio estas al 360 gradoj, alivorte nordo. La flavulo rimarkis ke ankaŭ la ombro de la dometo estis direktita al nordo, kaj li komprenis ke lumo de kvazaŭa suno devenis de sudo, kiel estus je tagmezo sur la norda duonsfero de la reala homara planedo -- sed ŝajnis senduba al la flavulo ke lia malliberejo ne apartenis al reala mondo.

La flava kaptito vidis ĉion tion ĉi malgraŭ la dikaj stangoj kiuj ĝenis rigardadon, li tuj pensis per tiu fiintelekta maniero, kaj li mem miris pri tio. Li pensis: eble mi estas enuiga matematikisto, eble precize pro tio mi meritas esti enfermata en malliberejo.

Poste, li turniĝis por vidi la pejzaĝon de la kontraŭa direkto, tio estas al la fundo de la karcero. Sed tiu malgaja vido senkuraĝigis lin, kaj por turni la dorson al ĝi, li elektis la plej simplan manieron: li sidiĝis tien, deprimite, en angulon. Li pensis: ŝajnas ke tiuj muroj, tiu liteto kaj tiu malgranda luko kun ties tri stangoj estas la ununura pejzaĝo kiun mi vidos ĝis mia morto -- esperante ke morto eblas ĉi tie.

Li vidis tion, kaj nenion pli? Eble ne. Ŝajnis, ke alia objekto estis lokita sub la liteto. La flavulo kliniĝis por rigardi pli atente, kaj baldaŭ genuis kaj eĉ rampis por kapti ĝin. Li metis ĝin sur la liteton. Ŝajnis ke tiu rektangulo havas maldikan kovrilon kaj... Jes! Temis pri komputilo, kiu tuj ekis sian startigon! La flava kaptito sentis fortan optimismon reenirantan en li, kaj pensis: eble mi estas komputilisto; jes, pripensante bone, mi kvazaŭ certas pri tio.

Jen la tria epizodo. Eĉ mi apenaŭ povas kredi, ke mi faris ĉion tion ĉi...



La kaptito ne bezonas fingrojn

La ĉefa interfaco de la komputilo montris la piktogramojn de dekdu gravaj programoj. La flava kaptito, kiel bona komputilisto, tuj rimarkis ke la unua estas ankaŭ la plej grava: tia de la komandlinia interfaco.

Kaj kompreneble, li tuj uzis ĝin kiel frenezulo.

Komandlinia interfaco estas... sed ne, tio verŝajne ne multe interesas vin. Mi estas certa, kara spektanto, ke via unua pridemando estas: kiel diable la kaptito povus uzi sian komputilon, kiam li apenaŭ havas manojn? Kiel li povus tajpi aŭ alklaki uzante tiujn specojn de malbelegaj stumpoj?

Jam estas tempo por filozofi iomete, kara spektanto. Diru al mi sincere: kiam vi estis bebo kaj komencis movi viajn fingrojn, ĉu vi havis la plej etan ideon pri mekanismoj de nervoj, muskoloj kaj tendenoj? Kompreneble ne: vi nur volis fari ian movon per viaj fingroj, kaj ili tuj moviĝis kiel mirakle.

Bone, por la kaptito, estas simile: kiam li volas tajpi, la literoj aperas mirakle sur la ekrano (kaj eĉ kun esperantaj ĉapeloj!); kiam li volas movi la musmontrilon, la musmontrilo moviĝas per si mem, kaj eĉ... kiam li volas ke la komputilo estu fermata, hop, ĝi fermiĝas kiel mirakle.

Ne forgesu la saĝajn vortojn de nia kara Zamĉjo: kie estas volo, tie estas vojo.

Mi iomete interesiĝis pri ĉi tiu lingvo antaŭ longe, vi instigas min vere komenci.

PS: Ĉi tio estas interreta traduko, mi ne havas la nivelon.

david50 a écrit:PS: Ĉi tio estas interreta traduko, mi ne havas la nivelon.

Excellente remarque! Pour les curieux qui veulent comprendre ce que je raconte, sachez que Google Translate gère assez bien l'espéranto... même que je m'en sers, au brouillon, pour repérer un maximum d'erreurs.

Salut Tag, Salut Dav, (salut Kris)

Tagore, je t'avoue personnellement que je ne suis pas vraiment en capacité de tchatter avec toi ou qui que ce soit en Espéranto. Toutefois, ça fait quelque fois déjà que je viens trainer ici en essayant de traduire à l'instinct tout ce "charabia" , et étonnamment, je ne trouve pas ça si compliqué. La liaison avec les langues latines me semble évidente, bien que je ne sache rien à vrai dire de la mécanique propre à la langue, ni même ses choix primitifs retenus quand elle a été structurée par les premiers/ères espérantistes. Bref, je sais que dalle sur l'espéranto.

Perso, je me suis frotté au russe, à l'arabe, à l'islandais et aux langues polynésiennes avant de me reconcentrer dara-dare plus avant vers l'anglais, car j'en ai grandement besoin pour ma vie à venir. Depuis, je garde dans mon giron seulement un seul trio de tête qui se compose de l'espagnol, de l'anglais et du marquisien, présenté là pas forcément dans un ordre respectif d'avancement, d'ailleurs. Un jour peut-être espérons l'espéranto, qui sait! Mais d'ici là je dois finaliser surtout les parcours linguistiques déjà plus que largement entamés.


See you
iHasta!
Kite wawe


Hig.


.

higeekomori a écrit:Perso, je me suis frotté au russe, à l'arabe, à l'islandais et aux langues polynésiennes avant de me reconcentrer dara-dare plus avant vers l'anglais, car j'en ai grandement besoin pour ma vie à venir. Depuis, je garde dans mon giron seulement un seul trio de tête qui se compose de l'espagnol, de l'anglais et du marquisien, présenté là pas forcément dans un ordre respectif d'avancement, d'ailleurs. Un jour peut-être espérons l'espéranto, qui sait!

Ca te demandera plus d'un jour... mais ça te demandera quand même beaucoup, beaucoup moins de temps que les langues que tu viens de citer. Ca n'a rien de miraculeux: l'espéranto a été conçu pour être facile à apprendre (en particulier avec son système de suffixes qui permettent d'exprimer sans ambiguïté quinze notions différentes à partir d'une seule racine)... et ça marche vraiment. Des tas de clampins ont acquis en quelques semaines d'espéranto une fluidité d'expression très supérieure à celle après laquelle ils ont couru pendant des années pour maîtriser d'autres langues, même supposées faciles. C'est en général en fin de vie (hélas) que les gens trouvent le temps de se mettre à l'espéranto, et invariablement leur commentaire est: si j'avais su que c'était aussi facile, je m'y serais mis bien avant.

Petitagore a écrit:mais ça te demandera quand même beaucoup, beaucoup moins de temps que les langues que tu viens de citer.

Alors, là dessus, on est bien d'accord. Les langues polynésiennes étant d'ailleurs encore moins accessibles que les autres citées dans la liste, voilà pourquoi je me suis davantage spécialisé sur le marquisien (et d'ailleurs "kite wawe", c'est du maori, pour être précis) que sur l'ensemble des langues polynésiennes. Et comme il y a très peu d'outils à disposition car au départ, c'est une langue 100% à transmission orale, je ne peux pas me passer de mon fac simile du fameux dictionnaire Dordillon. Tu vois, ce truc là, c'est un peu comme l'anneau de Gollum. C'est mon précieux!


.

Kaj jen la kvara epizodo...



La kaptito havas hejmon kaj nomon

Eble vi neniam aŭdis paroli pri komandlinia interfaco, kara spektanto, sed la flavulo ja sciis, kiel tuj uzi ĝin por refoje fari la demandojn de sia nuna metafizika angoro: li volis scii kie kaj kiu li estas. Do li tajpis:

pwd

(print working directory, t.e. "presu la laboran dosierujon")

Ŝajnis ke la uzanto de tiu komputilo havis sian propran dosierujon -- en la komputila lingvo oni diras sian hejmon --, kaj tiu nomiĝis "mario". Mario. Ĉu tio ankaŭ estis la nomo de la uzanto?

whoami

(who am I, t. e. "kiu mi estas")

Kompreneble jes.

La flavulo demandis al si: ĉu eblas, ke Mario fakte estas mia nomo? Kaj li respondis: Mi ne memoras tion, sed kial ne? Bone, ekde nun kaj ĝis mala pruvo, mi nomiĝos Mario.

Poste, la flavulo volis, por tiel diri, vidi la komputilan pejzaĝon.

ls -l

(listo longa, detalita)

Estis nur unu dosiero, kaj nenio pli.

cat cxi_tie.blend

(concatenate... forgesu!)

Kaj tiu dosiero eĉ ne apartenis al li, tiel ke li ne povis ĝin legi. Li forgesis pri ĝi, kaj provis trovi siajn kutimajn programajn ilojn:

(which... ni ne havas tempon por klarigi)

sh

(proprasence "konko, konkaĵo")

dash

(Debian Almquist shell... forgesu!)

vi

(nepre forgesu!)

cc

(C compiler, tradukilo por la programlingvo C)

gcc

(GNU C Compiler... same)

python

(proprasence "pitono", programlingvo)

python3

(same)

emacs

(editor of macros, tekstoredaktilo populara ĉe programistoj, komence kreita de Richard Stallman, usona aktivulo por liberaj programoj, kio difinis la kvar liberecojn de libera programaro, sed eble tio, kvankam tre grava, ne vere rilatas al nia rakonto)

Bone, estis ĉio, kion bona komputilisto bezonas por labori.

La kaptito -- ekde nun ni povos nomi lin Mario -- forlasis la komandlinian interfacon kaj reiris al la dekdu piktogramoj. Li konis preskaŭ ĉiujn inter ili. Sen esperi multe, li provis la retnavigilon... sed ne, kiel li antaŭvidis, tio ne povus aliri al la Interreto.

Pro skrupulo li ankaŭ provis la retpoŝta programo. Sed anstataŭ la tri mil kutimajn rubmesaĝojn, li havis nurunan bonvenan leteron.

Teksto de la mesaĝo: Saluton, kara Mario! Ŝajnas, ke vi finfine trovis la komputilon... Mi deziras al vi bonvenon en via dometon. Mi kvazaŭ neniam havas tempon por respondi, sed se vi skribas al mi, mi nepre (sed pli malpli baldaŭ...) legos vin. Fartu bone kaj ĝis! Postskribo: Kvankam vi ne havas presilon, vi povas presi. Subskribo: Trianseo.

Tiaj poŝtaĵoj plejofte tute ne valoras, sed tiu almenaŭ ebligis al li vidi la detalojn de sia identeco.

Ŝajnis, ke lia kompleta nomo estis Mario Neĉjo.

Jen la kvina epizodo.

Mario povas presi



La bonvena mesaĝo kiun Mario ricevis ŝajnis al li ne vere farita por li kaj nur stereotipa, sed ties stranga postskribo igis lin iom scivolema: "Kvankam vi ne havas presilon, vi povas presi". Tio ŝajnis al li sensenca, sed trafe aŭ maltrafe, li decidis provi presi ion, por scii almenaŭ tion, kio okazos -- verŝajne nenio.

Do li startigis tekstoredaktilon, tajpis kelkajn vortojn kun grandegaj literoj, kaj petis presaĵon. Kaj io tuj okazis...

Kvankam li ne havis presilon, li klare havis la impreson aŭdi unu el ili, tie ĉi, en la karcero. Poste la silento revenis.

Li decidis esplori denove sian karceron. Do li metis sian komputilon apud si, kaj eĉ antaŭ ol stariĝi, li vidis papelfolion kuŝantan sur la planko, ĉe siaj piedoj.

Li rigardis ĝin ekde pli proksime: jes, estis sendube papelfolio de dimensio A4. Li prenis ĝin. Tiu folio estis tute ebena, maldika kaj rigida, kaj sur ĝi oni povis legi la vortojn per li tajpitajn, je la tipara familio kaj dimensioj kiujn li petintis. Li povis fakte presi sen presilo.

Mario emis uzi tiun folion por iom ornami sian karceron, tio estus nepre iom pli gaja ol griza muro, sed li ne havis nek puŝnajlojn nek glubendon. Do li rezignis tiun deziron... sed la folio ne falis, ĝi restis kie li metis ĝin, ankoraŭ unu fojon kiel mirakle.

Kaj tio tuj donis ideon al li.

Jen la sesa ĉapitro.

Mario ne desegnas bone



Mario startigis GIMP, t.e. programo por rastrumeraj grafikoj, kaj li komencis desegni multajn bildojn kun brilaj koloroj -- aŭ almenaŭ li provis, ĉar per liaj stumpaj manoj li ne povis labori precize.

La ideo de Mario estis ornami la grizajn murojn per A4 folioj tute similaj, unuj apud la aliaj, por fabriki specon de kahelaro, de tapeto aŭ de friso. Longa laboro estis antaŭvidebla, do Mario provis siajn desegnaĵojn en la fono de hiperteksta paĝo (anglalingve: background). Krome, li presis kelkajn paperfoliojn kaj afiŝis ilin sur la muron, kontraŭ la liteto sur kiu li sidiĝis.

Li faris multajn kolorriĉajn provojn... sed li tute ne ŝatis ilin. "Kian teruran necesejan guston mi havas", li pensis. "Bone, ĉu mi almenaŭ povas elekti inter ili la malplej malbelan desegnaĵon, kaj provi plibonigi ĝin?"

Li elektis la plej abstraktan kaj geometrian ornamaĵon, kaj provis bildigi ĝin perspektive per la 3-dimensia programo Blender. La rezulto ŝajnis al li terure okulfrapa, kiel papago, do li denove uzis GIMP-on por transformi gîn en specon de kamajo. Tio estis multe malpli kruda... sed Mario ankoraŭ ne estis konvinkita.

"Mi ne povas desegni bone per miaj stumpaj manoj", pensis Mario. "Ekde nun mi nur desegnos vektorajn bildojn, uzante la programo Inkscape. Se mi ne sukcesas je la unua fojo" (verdire, li neniam sukcesis je la unua fojo), "almenaŭ mi povos facile korekti miajn neperfektaĵojn."

Do li tiel faris, kaj zorge kopiis en Inkscape la nombrajn valorojn de la kamajo, kiun li preparis per GIMP.

La rezulto, finfine, ŝajnis al li sufiĉe taŭga. Li presis kelkajn foliojn kaj komencis meti ilin tre zorge kaj regule sur la muron, apud kaj super la liteto, kvankam la dikaj ĉenoj ofte ĝenis lin.

Kaj je la fino de la tago, li povis kontentige kontempli sian ĉefverkon.

"Kian teruran necesejan guston mi havas"

Existent t-ils des expressions idiomatiques typiquement espérantistes?

david50 a écrit:"Kian teruran necesejan guston mi havas"

Existent t-ils des expressions idiomatiques typiquement espérantistes?

Oui, quelques-unes (dont "goût de chiottes" ne fait pas partie, en effet), faisant généralement référence à des choses supposées connues de la plupart des espérantistes, en particulier la compilation de 2630 proverbes publiée en 1910 par Zamenhof, le créateur de l'espéranto.

Honnêtement, il y en a très peu. En général les références bibliques (genre "sept plaies d'Egypte", "tables de la Loi", etc.) sont admises, vu que le même Zamenhof a traduit la Bible (le Tanakh, plus exactement) et que toutes les constructions qu'il a alors employées sont utilisées comme exemples dans les dictionnaires, en particulier le fameux PIV (Plena Ilustrita Vortaro).

La plupart des espérantistes comprennent le sens figuré du verbe krokodili (littéralement: se comporter en crocodile; au sens figuré: parler dans sa langue maternelle dans une réunion d'espérantistes), et le verbe kabei, littéralement "se comporter comme K.B.", c'est-à-dire Kazimierz Bein, autrement dit laisser tomber l'espéranto du jour au lendemain après s'y être impliqué à fond pendant des années.

Jen la sepa ĉapitro.

Mario povas trairi murojn



Mario konstatintis ke la presitaj folioj povas resti sur la muroj sen fali, sed kio okazus se li ellasas folion ie ajn, meze de nenie?

Bone, evidente, nenio okazas: en tiu mondo, iu ajn objekto restas senfine, kie oni metas ĝin.

Kompreninte tion, Mario tuj havis la amuzan ideon transformi siajn malbelegajn desegnojn en hamakon, kaj kuŝiĝis sur ĝin. Kaj kvankam la folioj ripozis sur nenio, li mem povis apogi sin sur ili.

Bona ŝerco, li pensis, sed tiuj folioj estas tiom malbelaj, ke mi preferas meti ilin eksteren. Sed kiam li malatente provis forĵeti folion trans la lukon, kun granda miro li konstatis ke tiu folio transiras stangon, sen trafi ian ajn reziston.

Tio donis al li iom barbaran ideon: kio okazus, se li provus tranĉi sian brakon per folio? Kun iom de antaŭtimo, li provis... kaj, fakte, nenio okazis: en tiu mondo, iu ajn objekto povas trairi iujn ajn aliajn objektojn.

Li pensis iomete pri tio, ĉar tio donis al li neatenditan esperon. Sen plu heziti, li marŝis al la fundo de la karcero kaj metis sin tute ĉe la muro.

"Mi povas fari tion", li pensis. "Mi nur devas esti konvinkata ke mi povas fari tion." Kaj li ekkliniĝis sin...

... kaj li tute simple trairis la muron. "Tiu dometo ne estas karcero", li pensis. "Ekde la unua tago, mi povis eliri kiam mi volas."

Mon petit réseau espérantiste m'a demandé de passer le message: ce dimanche 9 mai, à 14h30, il y aura une présentation Zoom (principalement en français) sur le thème suivant :

"Pourquoi l’Union Européenne a besoin d’une langue commune."

(opinion que je ne suis pas sûr de partager moi-même, mais c'est une autre histoire)

L'argumentaire sera entrecoupé de courtes vidéos d’espéranto-phones de divers pays (artistes, enseignant…).

En fin de réunion, vous pourrez poser vos questions.

Voici le lien pour vous connecter :

Lien pour participer à la réunion Zoom

ID de réunion : 522 666 4104

Code secret : saluton

Voilà voilà... Oui, c'était de la pub, mais c'est pour une bonne cause.

Jen la oka ĉapitro.

Mario atingas la eksteran mallumon



Do, finfine, Mario tute foriris el sia dometo, kiu konsekvence ne estis karcero. Sed ĉu lia mondo estis sufiĉe granda por ne esti konsiderata kiel malliberejo? Antaŭ ol piediri ĝis la limojn de la horizonto, Mario volis havi ĝeneralan vidaĵon de la 360 gradoj ĉirkaŭ la dometo, kaj li pensis ke li vidos pli bone ekde ties terastegmento.

Do li ekkonstruis ŝtupareton uzante la jam presitajn foliojn, kaj la eblecon apogi liajn piedojn sur ili kvankam ili ripozus sur nenio, ni jam scias ke tio eblas. La dometo estis iom tro alta, do li devis fini tiun laboron sur la pintoj de siaj piedoj, kiel stela dancistino.

Poste li grimpis tiun ŝtuparon tre singardeme, kaj finfine povis meti unu piedon sur la tegmenton, poste du, kaj finfine li sentis sin vere venkinto de sia karcero, kaj li vivis etan momenton de triunfo.

Bedaŭrinde, en ĉiuj direktoj estis absolute nenio por vidi, krom la cirkulon de la azimutoj.

Post momento Mario marŝis ĝis la nordan limon de sia mondo, sed li atingis ĝin tre rapide, je distanco de nur kelkaj dekaj de metroj. "Tiu ĉielo estas fakte sfera muro", li pensis, "kaj se mi vivas inter muroj, tio signifas ke mi restas kaptito."

"Sed... ĉu mi ne jam konstatis, ke mi povas trairi murojn? Fek al la sfera karcero, mi tuj iros eksteren!"

Sed ekster la ĉielblua sfero, tiu mondo ŝajnis malluma, sufiĉe maltrankviliga, krome la planko haltiĝis preskaŭ tuj, kaj transe estis nur infinita nigra nenieco; la ekstera mallumo de la infero, kiel diras la Evangelio.

Mario sentis sin malgranda kaj vundebla, do li denove trairis la sferon kaj returnis al la interno de sia mondo.

Tie, li prenis iom da tempo por filozofi. Lia demando estis: ĉu tiu mondo estas malliberejo, aŭ rifuĝo? Aŭ, tute simple, lia hejmo?

Pli bona loko por filozofi estis la terastegmento, do Mario riturnis al sia dometo kaj denove grimpis la paperfolian ŝtuparon. Li kruckrure kaŭriĝis, kaj pensis.

"Eble tiu, kiu metis min en tiun mondon, ne estas nek malamiko nek provoso, sed pli ĝuste protektanto. Aŭ almenaŭ, pli bone taŭgas por mi esti kun li ol kontraŭ li. Do, tion mi diros al li je la plej oficiala maniero."

"Ho vi (aŭ ci?), mia nekonata kaj protektanta provoso, mi hodiaŭ decidas kultadi vin (aŭ cin?). Donu al mi ilojn kaj rimedojn, kaj mi promesas konstrui por vi (aŭ ci?) belegan templon. Ho tre granda kaj forta provoso, permesu al mi adori vin (aŭ cin?), mi kliniĝas antaŭ vian (aŭ cian?) grandecon."

Sed tre rapide, Mario ekkomprenis ke ne nur li ne pensis eĉ unu vorton de tiu ridinda preĝo, kaj krome ke eĉ supoze ke lia transcenda provoso ekzistus, ambaŭ multe pli facile povus komuniki... sendante simplajn retleterojn. Do li decidis ke jam estas tempo por returni al lia komputilo.